Dominykas Milka

Ég var ekki með nema um sex stig að meðaltali á mínu fyrsta ári í háskóla, ég fékk ágætis spilatíma en var meiri varnarmaður, að taka fráköst og þess háttar – það voru aðrir sem sáu um að skora. Þegar ég var að velja úr háskólum bauðst mér að fara í fyrstu deildar lið en ég kaus að fara í aðra deild því ég vildi bæta mig sem leikmann. Ég leit þannig á málin að færi ég í fyrstu deild þá myndi ég verma bekkinn í eitt eða tvö ár. Síðan er þjálfarinn rekinn ef liðið er að tapa eða fær betra atvinnutilboð ef liðið er að vinna. Ég vildi ekki verða þessi gæi sem nýi þjálfarinn segist svo ekki hafa inn í myndinni því hann réði þig ekki. Ég held að um 1.500 leikmenn skipti um lið á hverju ári, það er bara í körfuboltanum.

Svo ég fór í St. Rose. Þjálfarinn þar hafði mikla og góða reynslu, var með einhverja 800 sigra undir beltinu, hafði unnið mót og fleira í þeim dúr. Hann er mér nokkurs konar föðurímynd sem lagði sérstaka áherslu á tvennt, fjölskylduna og að vinna leiki. Ég fann á mér að hann myndi annast mig og eitt það fyrsta sem ég spurði hann var hvort ég gæti tekið sumarskóla. Hann sagði að það yrði ekkert mál og stóð við það. Fyrstu deildar liðin láta sína leikmenn ganga í sumarskóla því þeir vilja hafa þá á heimavistinni til náms og æfinga, það er ekki gert í annarri deild og þú ferð heim í tvo, þrjá mánuði á sumri.“

Milka segist hafa vilja leggja aukalega á sig til að tryggja sér menntun og verða betri körfuboltamaður. Það sést vel á tölfræði hans að vinnan bar árangur, á fyrsta ári sínu var Milka með sex stig að meðaltali í leik en fór í tólf stig á öðru ári. Hann var ekki í byrjunarliði fyrstu tvö árin því ákveðin hollusta var við eldri leikmenn liðsins. Á þriðja ári fór hann í átján stig og á lokaári sínu var Dominykas með 22 stig og þrettán fráköst.

„Ég lagði hart að mér og strax eftir fyrsta árið í háskóla voru umboðsmenn byrjaðir að setja sig í samband við mig og bjóða mér samninga. „Ég? Ég er ekki nógu góður til að verða atvinnumaður.“ Ég vildi bæta mig og nú hef ég leikið sem atvinnumaður í sjö ár.

Ég var svo lánsamur að geta bæði náð árangri sem körfuboltamaður og menntað mig á sama tíma. Þegar ég var í skóla var ég alltaf þessi óþolandi sem sat fremst í skólastofunni og spurði allra spurninganna. Hinir krakkarnir báðu mig að hætta þessu: „Gerðu það, hafðu hljóð.“ Ég svaraði bara á þann veg að ef þau vildu eyða þremur tímum af heimanámi sínu til að læra eitthvað þá væri það þeirra mál, ég ætlaði að nota þessar fjörutíu mínútur til þess. Þegar ég kæmi heim þyrfti ég bara að renna yfir efnið og þá mundi það sem kennarinn sagði.“

Milka lýsir sjálfum sér sem fyndnum og opnum náunga sem hefur gaman af því að umgangast og spjalla við fólk. „Ég er opinn og oft hrókur alls fagnaðar en á sama tíma þykir mér gott að vera einsamall. Undanfarin sjö ár hef ég mikið verið einn. Ég bý einn, er ekki með fjölskyldunni og á ekki börn eða kærustu, þannig að maður lærir að vera með sjálfum sér. Þegar ég fer á æfingar tala ég mikið, þetta eru tveir tímar af skemmtun fyrir mér þar sem ég fæ að hitta skemmtilegt fólk. Hins vegar er ég menningarlega sinnaður og mikill tími fer í lestur hjá mér. Ég læri þá af öðru fólki eða sæki fræðslu frá ólíkum uppsprettum, þannig get ég talað við annað fólk um alls kyns málefni. Jafnvel þó ég viti ekkert um umræðuefnið þá get ég lært um það. Ég vil vera sá vitlausasti í salnum sem spyr vitlausu spurninganna. Þannig get ég lært af fólkinu í kringum mig. Ef þú ert gáfaðasti maðurinn í salnum ertu ekki að leggja þig fram við að verða betri en þú ert eða ert ekki umkringdur fólki sem getur haft bætandi áhrif þig. Það eru engar spurninga vitlausar ... nema þú spyrjir sömu spurningarinnar oft. Ef ég sýni þér hvernig þú átt að gera hlutina og þú endurtekur sömu mistökin aftur og aftur þá ertu annað hvort heimskur eða að sýna mér óvirðingu – bæði jafn slæmt. Fyrir mér skiptir ekki máli hversu gamall eða ungur þú ert, hversu gáfaður eða fáfróður. Fyrir mér skapar reynslan manneskjuna sem þú verður. Lífið er bara röð upplifanna sem mótar okkur sem góðar eða slæmar manneskjur. Við gerum öll mistök en lærum við af þeim? Mér var kennt að koma eins fram við alla, sama hvort þú ert forstjóri eða vinnur á gólfinu. Þú ert að leggja þig fram við að framfleyta fjölskyldunni og það er heiðvirt starf.

Milka er alinn upp sem kaþólikki en segist vera meira andlega en trúarlega þenkjandi. „Ég trúi því að það sé til æðra afl sem við kjósum að nefna ólíkum nöfnum. Ef við skoðum hin ýmsu trúarbrögð þá er þeirra boðskapur byggður upp á mjög svipuðum nótum – en það er lítill hluti fylgjenda trúarbragðanna, öfgasinnarnir, sem eyðileggur fyrir fjöldanum. Valdagræðgi og almenn græðgi spilar þarna inn í líka. Ég trúi að andlegi þátturinn og trúin á æðra vald sé manneskjunni mikilvægur. Ég tala um Jesú en aðrir um Allah, Búdda eða hvaða nöfnum sem tjáir að nefna. Fyrir mér er þetta allt einn og sami hluturinn, menn trúa á það sem þeir tengja við. Trúin er hins vegar notuð sem valdeflingartæki til að stjórna fólkinu. Þú getur skoðað mannkynssöguna, á hvaða menningarsamfélag sem hefur verið við lýði síðustu þrjú, fjögur þúsund árin. Það er alltaf hópur sem reynir að ráðskast með lýðinn og trúin er öflugasta vopnið til að ná tökum á honum. Þess vegna leyfa stjórnvöld ríkja á borð við Kína og Norður-Kóreu engin trúarbrögð, því þá fer fólk jafnvel að efast um þann boðskap sem valdhafar predika.“

Mamma kom hingað til Íslands í fyrra og hafði virkilega gaman af. Hún ökklabrotnaði reyndar í ferðinni en naut hennar fram að því,“ segir Milka og hlær. „Þetta gerðist í fjallaferð sem við fórum og henni skrikaði fótur á ís. Hún varð mjög hrædd svona slösuð upp á hálendinu en ég sagði við hana að ég skildi að þetta væri sárskaukafullt og ógnvekjandi en fólk fæst við stærri vandamál en þetta á hverju degi. Fólk upplifir sársauka og missi á hverjum degi eins og Covid eitt og sér hefur sýnt okkur. Börn og fullorðnir fá krabbamein. Þetta er beinbrot, það jafnar sig. Þetta er erfitt og það er auðvelt að verða hræddur í þessum aðstæðum en þú hefðir getað fótbrotnað hvar sem er, úti á götu í New York. Vissulega var þetta óskemmtileg lífsreynsla en á svona stundum beiti ég frekar rökhugsun en að láta tilfinningar bera mig ofurliði. Auðvitað verð ég tilfinningasamur, það er bara mannlegt, en lífið er röð upplifana. Það sem hendir þig í lífinu er ekki eitthvað gott eða slæmt – það bara er. Gott fólk lendir í hræðilegum atburðum og hræðilegt fólk lifir til níræðs. Lífið er það sem við látum það verða, maður verður að taka því súra jafnt sem því sæta og halda áfram.

Þetta var ömurlegt en núna hefur mamma jafnað sig að fullu, er jafnvel betri en hún var, og atvikið er orðið hluti af minningabankanum okkar.“

Milka hefur nýhafið störf sem sérfræðingur á fjármálasviði hjá Court­yard by Marriot hótelinu í Reykjanesbæ. Þar fæst hann við störf sem tengjast námi hans en Milka er ákaflega metnaðarfullur og vildi ólmur sækja sér starfsreynslu. Hann bauðst meira að segja til að vinna launalaust sem lærlingur á starfssamningi [e. internship] en forráðamenn hótelsins sögðu honum að það tíðkaðist ekki á Íslandi, væri reyndar ólöglegt.

„Ég fór í þrjú starfsviðtöl út af starfinu og þegar ég var búinn í öðru viðtalinu var mér sagt að valið stæði milli mín og einnar annarrar manneskju sem væri héðan af svæðinu – en þau höfðu mestar áhyggjur af því að ég myndi kannski staldra stutt við. Kannski yrði ég farinn annað eftir tvo, þrjá mánuði. Ég sagði bara eins og er – að ég væri nýbúinn að skrifa undir tveggja ára samning við Keflavík og er ekkert á förum.

Körfuboltalega séð er ég ánægður á Íslandi og hef möguleika á að vinna titla. Ég gæti vel hugsað mér að leika hérna út ferilinn – og hvað myndi gerast ef ég færi frá Keflavík? Þá væri líklegast að ég færi í lið á höfuborgarsvæðinu og það er ekkert mál að keyra á milli. Ég gæti áfram stundað mína vinnu hér suður frá.

Allt sem ég tek mér fyrir hendur vil ég gera vel. Ég er vinnusamur og vakna á hverjum morgni með það að markmiði að gera foreldra mína stolta af mér.“